Co to jest charyzmat pojednania?
Kiedy ktoś pyta mnie o to, kim są Saletyni, odpowiadam: naszym charyzmatem jest „Pojednanie". Mówiąc, my mamy charyzmat pojednania, myślimy, że naszą specjalnością jest spowiadanie. Inni mówią, że nie musimy spowiadać, żeby być Misjonarzami Pojednania, ponieważ także bracia zakonni nimi są a przecież nie spowiadają. Czy wobec tego styl życia Misjonarzy Saletynów jednoznacznie wskazuje na ich charyzmat?
Wystarczy być członkiem Rodziny zakonnej, zamieszkać z innymi Misjonarzami Matki Bożej z La Salette, aby móc powiedzieć o sobie: ja jednam ludzi, jednam świat? Dobrą okazją do ponownego przemyślenia tej sprawy będzie przyszły Rok Życia Konsekrowanego.
Ani samo spowiadanie ludzi (jednanie ich z Bogiem i z innymi), ani sama przynależność do Zakonu nie wystarcza, żeby móc się deklarować misjonarzem Pojednania.
Charyzmat jest cechą szczególną, co do tego nie ma wątpliwości. Dlatego franciszkanom nikt nie przypisuje charyzmatu nauczania, chociaż prowadzą wiele szkół, zarówno na misjach jak i w kraju; salezjanie wyjeżdżają na misje, ale dla większości katolików jest wiadome, że ich główny wysiłek wkładają w wychowanie młodzieży.
Na co my poświęcamy najwięcej sił, w co inwestujemy najwięcej energii, w czym wreszcie jesteśmy najlepsi, albo przynajmniej w czym się wyróżniamy?
I tutaj znowu pojawiają się próby zamknięcia tego poszukiwania prostą odpowiedzią: mamy stały konfesjonał, prowadzimy specjalistyczne rekolekcje, podejmujemy się misji ludowych, prowadzimy trudne parafie.
Zgodzę się, że robimy to w niektórych przypadkach dobrze, może nawet bardzo dobrze. Tylko, czy my w ten sposób „goimy rany", „zasypujemy rowy nienawiści", „zwracamy do siebie zwaśnionych"? Słowo pojednanie w pierwszym swoim znaczeniu niesie takie właśnie treści.
Nasza Reguła nie pozostawia nam wyboru. Pierwszy punkt mówi, że poświęcamy się posłudze pojednania. Kogo z kim? Czy nie trzeba zacząć od siebie samych?
Czy nie byłoby dobrze, żeby praktyczne ćwiczenia z pojednania wprowadzić do naszej formacji stałej?