W katakumbach św. Domicyli w Rzymie w niedzielę wieczorem 16 listopada 2014r., zgromadziło się około 120 osób z różnych zakonów i zgromadzeń zakonnych zarówno męskich jak żeńskich. Uczestnicy spotkania, aby wejść do katakumb, musieli wydrukować sobie identyfikator, który otrzymali drogą mailową.
Przez dwie godziny modlili się i dzielili doświadczeniem po, to aby na zakończenie przedstawić swoje wnioski.
Czego dotyczyło to spotkanie? Zorganizowano je na pamiątkę innego spotkania w tych samych katakumbach. Prawie dokładnie pięćdziesiąt lat wcześniej na koniec Soboru Watykańskiego II w 1965 roku w tym samym podziemnym kościele zebrało się czterdziestu biskupów, którzy byli uczestnikami soboru. Podpisali wtedy w nocy tak zwany pakt katakumbowy. Pakt dotyczył ich wizji Kościoła. To, co zawarto w tym tekście było na tyle rewolucyjne, że nie zdecydowano się go upublicznić. W ten sposób Pakt katakumbowy mógłby zostać zapomniany, gdyby nie kronikarz soboru Watykańskiego franciszkański biskup Bonaventura Kloppenburg. Jednak skutki tego paktu z pewnością mogły być zauważone w niektórych miejscach w Kościele, tam gdzie sygnatariusze tego paktu pasterzowali.
Istotą tego paktu była rewolucyjna w tym czasie zmiana dotycząca tego, jak powinni żyć i zachowywać się biskupi, jak powinni rozumieć swój urząd. Ta zmiana miała nastąpić nie w całym Kościele, ale w życiu 40 biskupów. Na czym polegała rewolucja? Znamienne jest pierwsze zdanie z tego dwustronicowego dokumentu:
My biskupi, zebrani na Soborze Watykańskim II jesteśmy świadomi braków w naszym stylu życia odnośnie ewangelicznego ubóstwa. Powierzając się Bogu i modlitwie naszych wiernych z pokorą i świadomością naszych słabości, ale także z całą determinacją i mocą, którą Bóg pragnie nam dać przez swoją łaskę zobowiązujemy się:
(Tu następuje lista 12 zobowiązań, wśród nich)
1. Będziemy próbować żyć na tym samym poziomie jak zwyczajni ludzie w tym co odnosi się do mieszkania, wyżywienia, środków transportu, (zob. Mt, 5,3; 6,33; 8,20)
2. Zrzekamy się na zawsze tego, co ma pozór bogactwa, zwłaszcza w ubraniu (bogate stroje, mocne kolory) i insygni zrobionych z cennych metali. (zob. Mk 6,9; Mt 10,9-10, Dz 3,6 nie srebro i nie złoto)
3. Nie będziemy posiadać we własnym imieniu żadnej własności, ani żadnych dóbr, nie będziemy mieć konta bankowego. Jeśli będzie konieczne posiadanie czegokolwiek, to właścicielem będzie diecezja albo dzieło charytatywne. Zobacz Mt 6,19-21; Łk 12,33-34.
4. Jak to tylko będzie możliwe będziemy powierzać zarządzanie finansami diecezji kompetentnym komisjom świeckich osób, które są świadome swojej apostolskiej roli, abyśmy w ten sposób mogli być mniej administratorami a więcej pasterzami i apostołami. (zob. Mt 10,8 Dz 6, 1-7)
5. Nie chcemy aby zwracano się do nas słowami ani na piśmie tytułami wyrażającymi wyższość lub władzę) jak na przykład Wasza Ekscelencjo, Eminencjo, Panie) wolimy być nazywani ewangelicznym zwrotem Ojcze. Zob. Mt 20,25; 23.6-11; J 13, 12-15
Jeżeli dzisiaj ktoś pyta dlaczego Papież Franciszek obrał taki sposób mieszkania, mówienia i w ogóle zachowania, to powinien pamiętać, że inicjatorem Paktu katakumbowego był brazylijski arcybiskup Helder Camara z Recife, a Jorge Bergolio był wtedy w trakcie studiów teologicznych u jezuitów i jednoczesnie uczył literatury i psychologii w Colegio de la Inmaculada Concepción w Santa Fe. W tym mieście pracowali już wtedy Saletyni (ks. Paprocki).
Dalszy ciąg paktu w języku angielskim:
ΐ In our communications and social relations we will avoid everything that may appear as a concession of privilege, prominence, or even preference to the wealthy and the powerful (for example, in religious services or by way of banquet invitations offered or accepted). See Luke 13, 12-14; 1 Corinthians 9, 14-19.
ΐ Likewise we will avoid favoring or fostering the vanity of anyone at the moment of seeking or acknowledging aid or for any other reason. We will invite our faithful to consider their donations as a normal way of participating in worship, in the apostolate, and in social ac
tion. See Matthew 6, 2-4; Luke 15, 9-13; 2 Corinthians 12, 4.
ΐ We will give whatever is needed in terms of our time, our reflection, our heart, our means, etc., to the apostolic and pastoral service of workers and labor groups and to those who are economically weak and disadvantaged, without allowing that to detract from the welfare of other persons or groups of the diocese. We will support lay people, religious, deacons, and priests whom the Lord calls to evangelize the poor and the workers by sharing their lives and their labors. See Luke 4, 18-19; Mark 6, 4; Matthew 11, 4-5; Acts 18, 3-4; 20, 33-35; 1 Corinthians 4, 12; 9, 1-27.
ΐ Conscious of the requirements of justice and charity and of their mutual relatedness, we will seek to transform our works of welfare into social works based on charity and justice, so that they take all persons into account, as a humble service to the responsible public agencies. See Matthew 25, 31-46; Luke 13, 12-14; 13, 33-34.
ΐ We will do everything possible so that those responsible for our governments and our public services establish and enforce the laws, social structures, and institutions that are necessary for justice, equality, and the integral, harmonious development of the whole person and of all persons, and thus for the advent of a new social order, worthy of the children of God. See Acts 2, 44-45; 4, 32-35; 5, 4; 2 Corinthians 8 and 9; 1 Timothy 5,16.
ΐ Since the collegiality of the bishops finds its supreme evangelical realization in jointly serving the two-thirds of humanity who live in physical, cultural, and moral misery, we commit ourselves: a) to support as far as possible the most urgent projects of the episcopacies of the poor nations; and b) to request jointly, at the level of international organisms, the adoption of economic and cultural structures which, instead of producing poor nations in an ever richer world, make it possible for the poor majorities to free themselves from their wretchedness. We will do all this even as we bear witness to the gospel, after the example of Pope Paul VI at the United Nations.
ΐ We commit ourselves to sharing our lives in pastoral charity with our brothers and sisters in Christ, priests, religious, and laity, so that our ministry constitutes a true service. Accordingly, we will make an effort to “review our lives” with them; we will seek collaborators in ministry so that we can be animators according to the Spirit rather than dominators according to the world; we will try be make ourselves as humanly present and welcoming as possible; and we will show ourselves to be open to all, no matter what their beliefs. See Mark 8, 34-35; Acts 6, 1-7; 1 Timothy 3, 8-10.
ΐ When we return to our dioceses, we will make these resolutions known to our diocesan priests and ask them to assist us with their comprehension, their collaboration, and their prayers.
Komentarze